در ادامه بخشی از مطالب وبلاگنویسان کشورمان در حمایت از مقاومت مردم مظلوم غزه میآید:  

جنگ آغاز شد، غزه تنها بود؛ اما نه! «دیدهبانهایی که فقط کشورهای ضدامپریالیستی را رصد میکنند» هم بودند؛ کم کم فریاد تنهایی غزه به گوش جهانیان رسید آزادیخواهانی که معتقد بودند«فلسطین تنها نام یک سرزمین نیست».  

*333 شهید؛ نشست شورای امنیت سازمان ملل در خصوص اوضاع غزه برگزار شده بود که رسانهها اعلام کردند نیمی از شهدای غزه کودک و دانشآموز هستند.     

هر لحظه آتش تندتر میشد اما صدای شاعرانهای فریاد میزد دلداریاش را: «از جای خیزید که آسمان با ماست»؛ و یک مادر میگفت: «این نوزاد کودک من است».

شبهای قدر بود، همان شبهایی که قرآن سر گرفتیم اما جایی دورتر از این حوالی یک مادر «جای قرآن بر سرش یک آیه کودک میگذاشت/ ذکرِ این آیه ربنا تقبل هم مهیا میشود».

*543 شهید؛ رژیم صهیونیستی با مقاومت گروههای فلسطینی در قالب عملیات «بنیان مرصوص» و «العصف المأکول» رو به رو شده بود.   

«این مقاومت از سنگ به موشک رسیده یود» و «رژیم صهیونیستی طعم مبارزه با امت روزه را چشید». مقاومتی که نشان داد «فلسطین جوجههای کوچکش حالا ابابیلند/ و خواب آخر پاییز میبیند سپاه فیل».

روزهای پایانی ماه مبارک رمضان از راه رسید، تعداد شهدا هر روز افزایش مییافت، و باز موعد همان قرار همیشگی،  همه لحظه شماری میکردند «تا آخرین جمعه ماه رمضان چند روز باقی مانده است؟»

روز قدس سال 88، 5 سال زمان کوتاهی است برای فراموشی! براستی «کجا بودند آنانکه میگفتند نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران؟» همان «مردهخوارهای سال 93!». و البته شاید جایی در کنار «خانمی که زبانش بند آمده است!» بتوان آنها را یافت.

*1049 شهید؛ در روز عید فطر  10 کودک فلسطینی در غرب غزه به شهادت رسیدند. 

«باران موشک، لبخند بمب، ترنم آژیر» بود و تکرار تاریخ «باز هم، گل پرپر! غزه روی دستش ماند این همه علیاصغر!»؛ این خشم مقدس را باید فریاد کشید که آهای حواستان باشد شمایی که به احترام 298 کشته سقوط هواپیمای مسافربری مالزی یک دقیقه سکوت کردید «سالها سکوت به ما بدهکارید» و البته نیازی به سکوت شما نیست «فریاد مظلومیت غزه در آمریکا هم به گوش میرسد».

*1500 شهید؛ رژیم صهیونیستی و نیروهای مقاومت آتش بسی 72 ساعته را پذیرفته بودند، اما تلآویو ساعتی پس از آتش بس آن را نقض کرد و همچنان کشتار کودکان را ادامه داد.

«من، نمیتوانم خون را از تلویزیون پاک کنم»

«فلسطینم، صدای رنج انسانم، مرا بشنو»

«مینویسم روی کاغذ قصه قابیل را...»

«آی آدمها اگر زندهاید، کجای این زمین پراکندهاید؟»

«دردی بدتر از مُردن!»

مقاومت مردم مظلوم غزه ادامه داشت و گویا «تاریخ داشت تکرار میشد» تصاویری که از کشتار وحشیانه رژیم صهیونیستی در نوار غزه منتشر شده بود یادآور خاطراتی شد که پیروزی را نوید میداد.

براستی اینجا کجاست چه چیز در حال وقوع است که «میخواستند ما را کور کنند»؛ و نبینیم آنچه در حال وقوع است، «زمین غزه؛ زمان 2 هزار و حقوق بشر».

هر روز محاصره تنگتر میشد و غزه بوی خون گرفته بود، اما «آتشفشان خشم و خروش و حماسه» هنوز مقاوم بود، صدای کودکانهای به گوش رسید: «دورمون حلقه زدن گله گرگا، میبینین؟» و «کودکان ایرانی در پاسخ آرزوهایشان را به پرواز درآوردند».

*1939 شهید؛ طرفین فلسطینی و صهیونیستی آتشبس 72 ساعته را برای شروع دوباره مذاکرات با میانجیگری مصر پذیرفتند؛ دلها تاب نداشت، نکند که «آتش بس؛ آتش باید نفس تازه کند».

براستی «مهمترین سلاح در جنگ غزه» چه بود؟ مهمترین سلاح مقاومت همین «بستنیهای طفل معصوم» بود، تصاویری که دل هر آزادهای را به درد میآورد؛ جهان کاملاً صدای معصومانهشان را شنیده بود وقتی بیپناه فریاد زدند: «چه کودکانه در این قتلگاه میمیریم».

اما نوید پیروزی میآمد که «دوباره مبداء تاریخ عام الفیل خواهد شد» و «اسطوره ارتش شکست ناپذیر، کشک است!» چرا که «اینجا جایی برای مذاکره نیست» و «قهرمانان فلسطینی محکم ایستادهاند؛ آنها کفن برای مُردن نمیخواهند».

 منبع: فارس