سیره رضوی؛ آینه هدایت مردم به سمت نور الهی

گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس‌- علی عبدالصمدی؛ سی‌ام ماه صفر مصادف با سالروز شهادت امام علی بن موسی الرضا (ع) است. ایشان در سال ۱۴۸ هجری قمری در مدینه‌ی منوره دیده به جهان گشودند. پدر بزرگوارشان امام موسی کاظم (ع) و مادر ایشان نجمه خاتون بودند. دوران امامت ایشان همزمان با خلافت هارون الرشید، امین و مامون عباسی بود. کش و قوس رقابت بین فرزندان هارون الرشید را می‌توان مهمترین اتفاق سیاسی در دوران امامت ایشان قلمداد کرد.

مامون پس از جلوس بر تخت خلافت از امام هشتم دعوت کرد تا ولایت عهدی را بر عهده بگیرند. ایشان به شرطی قبول کردند که به هیچ عنوان در عزل و نصب شخصیت‌های لشکری و کشوری دخل و تصرفی نداشته باشند و فقط به عبادت و ارشاد و راهنمایی مردم در امور دینی و مذهبی بپردازند. بسیاری از افراد متدین آن زمان ابتدا مخالف قبول ولایت عهدی از سوی علی ابن موسی الرضا (ع) بودند، اما سیره‌ی رضوی و کردار و رفتار آن امام همام تا جایی پیش رفت که عام و خاص متوجه تفاوت کردار بین شخصی ریاکار مانند مامون و مومنی راستین مانند امام رضا علیه السلام شدند. همین موضوع باعث شد تا مامون تلاش کند تا آن حضرت را وارد وادار به شرکت در مجالس گفتگو با علمای مختلف کند. اما رضا علیه السلام در تمامی مجالس شرکت کردند و با متانت و وقاری مثال زدنی به تمامی سوالات شبهات علما پاسخ‌های در خور شان می‌دادند.

محبوبیت امام (ع) در میان مردم، به ویژه ایرانیان و بالاخص خراسانی‌ها چند برابر شده بود و خلیفه‌ی سفاک زمان از این موضو ع می‌ترسید. ایجاد پیوند‌های خانوادگی بین خاندان عباسیان و آل علی نیز مامون را آرام نمی‌کرد. محبوبیت علی ابن موسی الرضا (ع) فراتر مرز‌های خراسان و ایران بود و سراسر جهان اسلام را در بر گرفته بود؛ و سرانجام در سی ام صفر سال ۲۰۳ هجری قمری امام هشتم به دست خلیفه‌ی وقت به شهادت رسیدند.

عدم دخالت آن حضرت در امور حاکمیتی (که البته پیش شرط قبول ولایت عهدی از سوی امام بود) را می‌توان اهم تصمیمات امام رضا علیه السلام در قبال نقشه‌های شوم مامون دانست. ایشان عملا توجه به مسائل شرعی و دینی را بالاتر از مسائل زود گذر سیاسی روز می‌دانستند و هدایت مردم در دینی را مقدم بر سایر کار‌ها قلمداد می‌کردند.

این افتخار برای ایران زمین است که میزبان قدوم پر خیر و برکت امام هشتم بوده و تمامی دل‌های عاشق اهل بیت سلام الله علیهم اجمعین هر لحظه رو به قبله‌ی دلها، ضریح نورانی حضرت رضا (ع) ایستاده و زیر لب زمزمه می‌کنند:

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا الْمُرْتَضَى الْإِمَامِ التَّقِیِّ النَّقِیِ‏ وَ حُجَّتِکَ عَلَى مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ الثَّرَى الصِّدِّیقِ الشَّهِیدِ صَلاَةً کَثِیرَةً تَامَّةً زَاکِیَةً مُتَوَاصِلَةً مُتَوَاتِرَةً مُتَرَادِفَةً کَأَفْضَلِ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ‏.

انتهای پیام/۱۳۳